Heenreis naar Sydney

G´day mate! How you going?
Nu werd het toch echt tijd om iets aan het blog te doen. Ik heb deze week zoveel dingen moeten regelen en niet alles is helemaal vlekkeloos verlopen. Maar dat hoort er ook bij. Om even bij het begin te beginnen. Ik schrijf nu dit blog op zondag 10 augustus 2014. Een dag voordat de traineeship begint. Het is 11 in de ochtend hier in Sydney, dus dat betekent dat jullie daar in Nederland allemaal nog lekker liggen te slapen. Ik heb mijn horloge nog op nederlandse tijd staan zodat ik af en toe kan kijken of ik op een menselijke tijd kan appen of smsen.
Maar goed het afscheid op Schiphol was op het laatste moment zwaar, want toen (zoals ik al bedacht had en eerder had gezien toen andere Hanneke vertrok naar Australië) kwamen de emotie omhoog en werd je heel direct geconfronteerd met de realiteit: Nu ga ik dan toch echt weg voor 8 maanden en zijn mijn familie en vrienden niet meer in mijn directe omgeving. Toen ik door de gate stapte zeiden de mannen van de paspoortcontrole (overduidelijk uit Rotterdam): “Zoooooheeee horen die allemaal bij jou?” Ik draaide me om en zie hoe iedereen intensief aan het zwaaien was. Ik moest even slikken en toen zei ik: “Ja hoort allemaal bij mij”.
Ik keek toen voor de laatste keer nog even achterom en toen dacht ik: oke doorlopen, han! Loop in godsnaam door! Emoties borrelde en het was echt even een moment van: vanaf nu moet ik het echt alleen redden. Dus niet meer als een zombie achter mensen aanlopen en er vanuit dat de ander het wel weet(ja dat doe ik wel eens). Nee! Nu zelf alles in de gaten houden.
Na ongeveer 8 keer mijn paspoort gecheckt te hebben in 90 minuten, stond ik bij de controle. Ik deed alles af, laptop uit mijn tas en mijn leren jasje uit. De man van de douane keek met een niet goedkeurende blik naar me en ik denk oh god wat nou dan? Hij keek naar me jasje en toen zei die: Zo ga je naar de Himalaya of zo? Ik zeg: “ Nee, Australie”.
“Pff dat heb je toch helemaal niet nodig?”
“Nou dat weet ik niet zei ik, “ maar ik denk maar beter om mee te nemen”
Ik denk waar bemoeit die man zich mee?! Maar goed veilig de douane door en toen wachten op het vliegtuig van KLM. Ik zat uiteindelijk helemaal achterin het vliegtuig, naast de wc. Ik denk nou als mijn maag het er niet mee eens is, dan ben ik in ieder geval dichtbij een wc. Ik dacht van te voren nou er zullen wel niet zoveel kinderen aan boord zijn, want 11 uur vliegen is wel een beetje veel. Maar natuurlijk was dat niet het geval. Ik had (jaja) 3 kinderen voor me en eentje achter me. En alsof ik er niet genoeg om me heen had. De stoelenrij aan de linkerhand, dus voor mij 3 stoelen verder, zat een moeder met een baby. Tuurlijk dacht ik, nja misschien kan ik wel met de ouders van de kinderen voor me een beetje kletsen. Nee hoor! Het waren allemaal fransen! Konden natuurlijk geen engels of vertikte het om het te spreken, maakte niet veel verschil voor mij. Maar goed de rest van de familie van die ouders en kinderen die zaten allemaal in de rij naast ons. Dus ik was niet alleen omsingeld door kinderen en fransen, ik zat eigenlijk ook nog in de weg voor ze, want ze vonden het nodig om naar elkaar te schreeuwen en hun verhaal te doen. En ik zat er tussenin. Heel fijn was dat :p. En dan ook nog was het kind dat voor me dat met haar stoel naar achter ging om te slapen. Ik had al weinig beenruimte, maar nee hoor ze moest naar achter en vervolgens als een opgerolde kat op die stoel liggen...zucht...dus ik ging vrij vaak verzitten omdat het niet echt comfortabel was. Maar ondanks dat ik niet veel slaap heb gekregen, was het eten wel echt heel chil. Je kreeg veel te drinken en te eten. En...jaja ik kon heeel veel films kijken en dat heb ik ook natuurlijk gedaan. Ik kon toch niet slapen, dus ik heb iets van 5 films bekeken. Vond ik niet erg! Dus na ongeveer 11 uur vliegen kwam ik veilig aan in Kuala Lumpur. Dus ik dacht mooi nieuwe simkaart erin pleuren en iedereen appen dat ik veilig ben aangekomen. Maar natuurlijk deed ie het niet. Stom ding! Bij deze heb ik m er ook weer uitgegooid en mijn oude simkaart erin gedaan om te kijken of dit wel werkte. En die deed het wel. Ik dacht het belangrijkste (en zeker mijn moeder stelde dit op prijs) is dat ik kan laten weten dat ik veilig ben aangekomen. Dus na wat appen en rondlopen op het vliegveld van Kuala Lumpur waren er wel 55 minuten verstreken en ik had nog 3 uur en 5 en minuten te gaan. Ik verveelde me te pletter daar. Er was vrijwel niks te doen.Zitten had ik al 11 uur gedaan, dus het werd lopen. Ik heb iets van 30 rondjes gelopen om de tijd te doden op elk bord te kijken of mijn vlucht er al op stond. Op mijn ticket stond dat ik met KLM moest, maar deze stond er niet op. Wel eentje van Malesian Airlines met een ander vluchtnummer met dezelfde tijd en dezelfde eindbestemming. Toch wel gek vond ik het. Dus opgegeven moment heb ik het maar nagevraagd en kreeg ik een nieuw ticket in mijn handen geduwd waar op stond dat ik met Malesian Arilines moest vliegen naar Sydney.Tohc maar goed dat ik het even had nagevraagd. En dus toch nog met Malesian Airlines. Nja ik maakte me eigenlijk niet zo druk erom. Il vond het vliegtuig van Malesian Airlines veel relaxter dan die andere. Ten eerste had ik meer beenruimte, ten tweede geen kinderen om me heen en een groter scherm om films op te kijken. Ik was super tevreden. Alleen was ik natuurlijk behoorlijk gaar en heb ik eigenlijk maar een film afgekeken. Voor de rest alleen maar een beetje geslapen. Dus toen na in totaal 25 uur onderweg geweest te zijn, kwamen we aan in Sydney. Was ik er toen al? Nee hoor! Moest eerst nog controle door! Vlak voordat we gingen landen moest je nog een formulier invullen over van alles wat je eventueel bij je kon hebben en wat je kon laten checken voor de zekerheid. Zoals zand onder je schoenen of zo. Dus na 1,5 in de rij staan met me te zware backpack stond ik opgegeven moment buiten in Sydney. Ik heb 15 minuten verdwaasd om me heen gekeken en gedacht ja ik ben er echt! Jeej!!! Maar na 20 min besefte ik me ineens dat het in Sydney best wel KOUD was!! Ik was heel blij met me leren jasje die ik mee had! Nu was het op zoek naar een busje die me naar het Nomads Westend Backpackers Hostel kon brengen. Na 3 seconden om me heen gekeken te hebben waren er al diverse mensen om me heen die vroegen: miss, kan I help you? Nou uiteindelijk het busje gevonden die me na 30 minuten voor Westend afzette. Ingecheckt, spullen weggezet en toen de stad ingelopen. Ik ben nu echt in Sydney!